Birbirimizi desteklemeliyiz.
Kolay olan; anlamıyorsun, yapamıyorsun, beceremiyorsun demek.
Oysa ki bu yargı yağmuruna tutulan herkes için, doğru koşulların oluşmamış olabileceğini, maruz kaldıkları yaşamın ne şekilde olduğunu, hiç bir şey olmasa bile yatkınlıklarını, belki ilgi alanlarını bilmiyor olduğumuzu, belki de onun da bazı şeyleri görüp aşma adına çabalıyor olduğunu göremiyor oluşumuzu ve daha bir çok etken olabileceğini, bizim göremediğimiz bir şeyin kesin var olduğunu hatırlamamız gerektiğine inanıyorum.
Yetersizlik duygusunun (yapamam ya da yapamazsam, ben beceremem vb) sinir sistemini kapattığı bilimsel bilgilerin de dahilinde bir gerçek.
Ben de yaşıyorum zaman zaman ama içsel ve dışsal hatırlatıcılar sayesinde çıkıyorum oradan.(Egoyu kullanarak çıkmak değil bahsettiğim!)
Sinir sistemi rahatladığında ise potansiyel ile ortaya çıkanlara, hem kendimde hem başkasında çok büyük bir hayranlık ve sevinçle bakıyorum.
Hepimizin algısı, süzgeci, yaşamı, ilgi alanı, karakteri vb farklı ama unutmamamız gereken; insanlık halleri ve hepsinin ardında kalan varoluş tohumunun aynılığı.
Bir araya geldiğim, izlediğim çoğu insanda gördüğüm, genelde belirli bir 'pakete' sığmaya çalışmak, belirli parçalardan kendini görme hali. Fakat tek bir taraf yok; Ne sadece iyi, ne sadece kötü var. Ne sadece bedenden, ne sadece duygulardan, ne de sadece yapıp yapamadıklarımızdan ibaretiz.
Hepsi, çok daha fazlasıyız ama aynı zamanda da hiçbiri değiliz.
Bazen kendimde de, karşımdakinde de gördüğüm bir sürü farklı hal var ve bazen sessizlikte, yargısızlıkta farkına vardığım ise hepsinden çok bağımsız.
Kısacası, birbirimize destek vermeliyiz.
Ve bir çok yolu olsa da desteğin, en işe yaramazlarından birini söyleyeyim; konuşmak! Ard ardına kurulan cümleler, verilen nasihatler, akıl satılan cümleler; üstelik bir de sorulmadan söylenenler destek hiç hiç değil!
En güzel destek, sinir sisteminin de en iyi tanıdığı, rahatladığı tek şey; samimi, içten bir tebessüm ve şefkat.🌸
Kommentare